ذخیره‌سازی شیء و ذخیره‌سازی بلوکی دو فناوری متفاوت ذخیره‌سازی هستند. در این مقاله به مقایسه این دو فناوری ذخیره سازی می پردازیم.
تعریف: ذخیره‌سازی شیء، داده را به صورت واحدهای منحصربه‌فرد، قابل شناسایی و متمایز به نام اشیاء در یک سیستم فایل تخت (flat-file system) ذخیره می‌کند. ذخیره‌سازی بلوکی داده را به صورت بلوک‌های با اندازه ثابت ذخیره می‌کند که بخش‌هایی از داده را در یک ساختار سلسله‌مراتبی ذخیره می‌کند و در هنگام نیاز به تجمیع آن‌ها می‌پردازد.
کاربرد: ذخیره‌سازی شیء معمولاً برای ذخیره داده‌های بدون ساختار مانند تصاویر، فیلم‌ها و اسناد استفاده می‌شود. ذخیره‌سازی بلوکی معمولاً برای ذخیره داده‌های ساختارمند مانند پایگاه‌داده‌ها و فایل‌ها استفاده می‌شود.
عملکرد: ذخیره‌سازی شیء مناسب برای حجم بالای داده‌های بدون ساختار است. بهترین عملکرد خود را با فایل‌های بزرگ ارائه می‌دهد. ذخیره‌سازی بلوکی برای داده‌های تراکنشی و ذخیره سازی پایگاه‌داده مناسب است و بهترین عملکرد خود را با فایل‌های کوچک ارائه می‌دهد.
مقیاس‌پذیری: ذخیره‌سازی شیء نسبت به ذخیره‌سازی بلوکی قابلیت مقیاس‌پذیری بیشتری دارد. دلیل این امر این است که اشیاء را می‌توان با هر ترتیب و در یک ساختار تخت ذخیره کرد. در حالی که در ذخیره‌سازی بلوکی، بلوک‌ها باید به ترتیب خاصی ذخیره شوند و به صورت سلسله‌مراتبی باشند. با افزایش حجم داده، مدیریت ذخیره‌سازی بلوکی پیچیده‌تر می‌شود. همچنین، در صورتی که برنامه و مخزن داده از لحاظ جغرافیایی فاصله داشته باشند، تاخیر ممکن است مشکل ساز باشد.
تحمل خطا: ذخیره‌سازی شیء نسبت به ذخیره‌سازی بلوکی تحمل خطای بیشتری دارد. دلیل آن، این است که اشیاء را می‌توان در چندین مکان ذخیره کرد. به عبارت دیگر، اگر در یک مکان خطایی رخ دهد، امکان دسترسی به نسخه‌های دیگر از اشیاء وجود دارد. از سوی دیگر، ذخیره‌سازی بلوکی نسبت به ذخیره‌سازی شیء تحمل خطا کمتری دارد. این به این دلیل است که بلوک‌ها فقط در یک مکان ذخیره می‌شوند.
تجزیه و تحلیل بیشتر مبتنی بر متادیتا (فراداده): در ذخیره‌سازی شیء، می‌توان از متادیتای سفارشی استفاده کرد و داده را به آسانی سازماندهی و جستجو کرد. اما در ذخیره‌سازی بلوکی، از متادیتا پشتیبانی نمی‌شود و بنابراین سازماندهی و جستجوی دقیق داده‌ها دشوارتر است.